Պարը

ԳՐԻՇ ԴԱՒԹԵԱՆ

«Ջանբազեան» պարի ակադեմիայի

տէր ու տնօրէն, գլխաւոր պարուսոյց,

բեմադրիչ արուեստագիտուհի

Աննա Ջամբազեանին

Լազուարթ երազից իր հեւքը առած

Մարմնական երգ է պարը ակնաշոյ,

Որ վերծանում է մի վեհ առեղծուած

Նրբին հասակով մի չքնաղ դշխոյ:

Մեղմ ելեւէջը պոկւում է ամպից

Եւ ճայթում ընդոստ ամպրոպի նման,

Փրթում է անզուսպ, ու հրով է լից,

Որ վառում է յոյզ ու սէր խելահան…

Խոնջ ելեւէջը սահում է կրկին

Եւ ողոքում է գուրգուրանք փայող,

Փարւում է կրծքիս խանդով անմեկին

Ու սպառւում է տարփով անսքօղ…

Առինքնող թափով նորից հեստանում,

Սեթեւեթում է նազանքով հլու,

Բայց զօրութեամբ է գերում, հմայում,

Դարձնում իր բագնին մոլի խնկարկու:

Եւ շուռ է գալիս ճկուն սլացքով,

Կախւում վզիցս՝ թեւերիս բանտում.

Իր արբունքի մէջ վսեմ, հոգեթով,

Մակընթացութեամբ շուրջս է դեգերում:

Գրկում է հոգիս սոյրով ահարկու,

Խոր յորձանուտում, ռիթմով անձանձիր,

Ու շաղ է տալիս չքնաղ դշխուհու

Փէշերի վրայ՝ հանց լոյս կաթնծիր…