Արդարութեան Լեզու

ԱՒԻԿ ԴԵՐԵՆՑ

Ո՜վ արդարութեան թլատուած լեզու,

Ցփնում ես աջ-ձախ լուտանքներ մաղձի,

Դու քո նենգաքօղ զազրախօսութեամբ,

Դարձել ես չարի լեզուն մայրենի:

Որպէս կեղծիքի անարգ բարեկամ

Որպէս գթութեան երդուեալ թշնամի,

Քո դաւանանքը՝ աւանդակորուս,

Ո՞ր արդար հոգում ցասում չի ծնի:

Ինչո՞ւ ժանտահոտ շուրթերդ թունոտ,

Էլ չեն բարբառում արդարութիւն,

Տրուել ես նիւթի կոյր պաշտամունքին,

Սփռել ամէնուր մահաբոյր շունչդ:

Մինչդեռ դու ունես հնարներ բոլոր,

Լացը խնդութեան ժպիտ դարձնելու,

Ի վերուստ տրուած իրաւասութեամբ,

Անեղծ երազներ յոյսով թրծելու:

Որքան էլ դժուար լինի քո ճամբան,

Քո վեհ կոչումին մի դաւաճանիր,

Եղիր անմեղի սուրբ նուիրեալը,

Անարդարութեան երթը խափանիր:

———————————————————-

Ձօն Արեգակին

Արեւի լոյսն է մեղմիկ մարմրում,

Հովն է գիշերուայ յուշիկ շնկշնկում,

Թափառ ամպերն էլ անշարժ քարանում,

Խոր քուն եմ մտնում մթնող երկնքում:

Դարձեալ մենակ եմ յոյզերիս ծովում,

Տխուր խոհերն են հոգիս համակում,

Այնքան վիշտ, հոգս կայ այս բիրտ աշխարհում

Անտարբեր ապրել չեմ կարողանաում:

Ո՞վ է արարել տաժանք ու տանջանք,

Մեր կեցութիւնը տառապանք դարձրել,

Ո՞վ է որորշել երկնային կեանքը

Սեւ ուրուականով մահուան աւարտել:

Արդարութիւնը յար արհամարւում,

Բիւր երազներ են մարում-մոխրանում,

Գիշերը որքան մռայլ մթագնում

Այքան աւելի եմ յուսահատւում:

Զգացի ինչպէս նոր օրը բացուեց,

Արեւը հեռու լեռներում ծագեց,

Սրբալոյս աղօթք իմ հոգում ծնեց,

Կեանքը յոյսերով, հաւատով լցուեց:

Արե՛ւ, դու միայն լոյս, ջերմութիւն չես,

Մեր յաւերժութեան առհաւատաչեան ես:

———————————————————

Բարի Լոյս, Բարի Մարդ

Երբ շուրջս ամէնուր սպանդ է, աղէտ,

Դաժան դաւերի հողմն է մոլեգնում,

Երբ ուրանում են ե՛ւ սէր, ե՛ւ հաւատ,

Գիշերը քնել չեմ կարողանում:

Ի՞նչ անեմ Աստուած, որ մարդն սթափուի

Իր նմաններին զուր չյօշոտի,

Չփարուի կրքին, պիղծ բնազդներին,

Առաքինութեան խորանին ծնկի:

Մութն տարտղնւում է, արեւը ծագում,

Աշխարհ սիրոյ ցոլքերով օծում,

Երբ «բարի լոյսով» բացւում է օրդ,

Ակամայ ժպտում, ապրել ես ուզում:

Սիրո՛ւմ ես մարդուն, բարուն հաւատում:

——————————————————————-

Կենսանպատակ

Բացարձակին հասնելու վազքն է խելագար

Բեղմնաւորում առօրեան քրտինքով վարար…

Հոծ ապշոպը շռինդն է արեան, ոսկորի,

Որ լեսւում է կարծր լանջին ժամաբեկորի:

Ո՛ւմ որ երգը հնչում է մէկին ու աստի,

Նա արեւից շորթել է կեանքը հաւաստի,

Իր պինդ ձեռքում նժոյգի բաշը հողմացիր

Արշաւում է ձորից լեռ, բարձունքը անծիր:

Ո՛ւմ որ սիրտը դոփում է կայտառ ու հզօր,

Ո՛ւմ որ սիրտը ստուար է, որպէս ծով խոր,

Նա ընկալում է հանուր վիշտը դժբախտի,

Որ լքուել է մենաւոր ու վտարանդի:

Նա՝ նպատակ ով ունի մտքում հրավառ,

Եւ իղձ ունի սրբասուրբ եւ սէր անկաշառ,

Ասուպի բոցն ունի նա, որ ձմռան ցրտում

Բորբոքել է խարոյկը կեանքի բացատում:

Բացարձակին հասնելու վազքն է խելագար,

Որին մէկը ձօնում է իր երգը վարար,

Որին մէկը իր սրտի ըղձանքն է հաշտում

Նպատակի ու սիրոյ մեծ լեռնադաշտում:

==================================================

Յաղթելու Ենք

Կրկին կաղկանձում, վայում են կրկին

Մեր արեանն ծարաւ շնագայլերը

Ինչպէ՞ս ունկնդրենք սին խոստումների,

Էլ ինչպէ՞ս լինենք համբերող, բարի:

Չար է, վատհոգի ոսոխը դժխեմ,

Ուստի ինչքան էլ բարին դաւանենք,

Չարին յաղթելու կերպը մենք գիտենք,

Մեր հողից ընդմիշտ հեռու պիտ վանենք:

Զինուո՛ր, մեր բազկին եկ ապաւինենք,

Հզօր մեր հոգով յաղթենք ոսոխին,

Հաւատանք մեր լոյս, շէնշող գալիքին

Յաղթութեան լոյսը դարերին տանենք: