ՅՈՎԻԿ ՉԱՐԽՉԵԱՆ
Մէկը գնաց ուսուցչի մօտ եւ հարցրեց.
– Ի՞նչ պիտի անեմ, որ իմաստուն դառնամ:
Ուսուցիչն ասաց.
– Դուրս գնա եւ կանգնիր այնտեղ:
Իսկ փողոցում անձրեւ էր գալիս: Մարդը զարմացաւ.
– Ինչպէ՞ս դա պիտի ինձ օգնի: Թէեւ ի՞նչ իմանաս, ամէն բան կարող է պատահել:
Նա տնից դուրս եկաւ ու կանգնեց այնտեղ, իսկ անձրեւը գալիս ու գալիս էր: Մարդն ամբողջովին թրջուեց: Տասը րոպէ անց նա վերադարձաւ ու ասաց.
– Ես կանգնեցի այնտեղ: Յետոյ ի՞նչ:
Ուսուցիչը հարցրեց.
– Ի՞նչ զգացիր դու: Քեզ տրուե՞ց որեւէ բացայայտում:
Մարդը պատասխանեց.
– Բացայայտո՞ւմ: Ես ընդամէնը մտածում էի, որ յիմար տեսք ունեմ:
Ուսուցիչն ասաց.
– Դա մեծագոյն բացայայտում է: Դա իմաստնութեան սկիզբն է: Հիմա արդէն կարող ես սկսել: Դու ճիշդ ճանապարհի վրայ ես: